پرچنان

بازدید از منزلی رفته ام. منزل محقر است و کوچک. دو اتاق کوچک و یک دستشویی و همه جا نم. سر و صورت معلول در خانه را میبینم که کبود است و زخمی. علت را جویا میشوم. مرد خانه که تمایلی به حضور برادر زن معلول اش در خانه ندارد او را با کمربند زده است. به خواهرش میگویم چرا نمی بری مراکز نگهداری؟ و پاسخ م پرچنان...

پیک آخرین کرونا در حال عبور است و اینبار بدنم به آن واکنش خاصی نشان نداد. در پیک های قبلی معمولاً بدنم چند روز درگیر میشد و محنتی بر آن عارض. اوایل کرونا بعد از آنکه در اداره زیر بار به قول مدیران، فرمان نرفته و بنا به اظهارات نافرمانی کردم، از اورژانس جدا و در نهایت به روستایی تبعید شدم. اما برعکس پرچنان...

در اتاق آزمایشگاه نشسته و آستین ها را بالا زده ام. مردآزمایشگر که مثل کادر بیمارستان روپوش سفید پوشیده و از پشت دو ماسک بر صورت فیکس کرده، میزد که جافتاده باشد، با نگاهی به برگه آزمایش با کمی تعجب می‌گوید: چقدر آزمایش! و شروع به شمردن آنها میکند: ۲۸ آزمایش!به سخن درآمده و با حالتی مثلا نارضا که آره پرچنان...